Griekse wijn. Het is voor veel mensen even wennen. Wie vaker de pittoreske Griekse steden en haar prachtige stranden heeft bezocht, weet dat er niet altijd klassewijnen op de menukaarten te vinden zijn. Maar dat imago is onterecht. Want een grote groep jonge wijnmakers timmert aan de weg en laat zien dat het ‘land van Dionysos’ veel meer te bieden heeft dan zon, zee en rétsina. Wist je bijvoorbeeld dat Griekenland zelfs 300 volstrekt originele druivenrassen telt?
Griekse wijn wordt al sinds het bestaan van de mensheid bewierookt door dichters en filosofen, maar het heeft even geduurd voordat deze eeuwenoude ervaring werd omgezet in kwaliteitswijn. Pas sinds de toetreding van Griekenland tot de E.U. (in 1981) werd er een grote kwaliteitssprong voorwaarts gemaakt door middel van het vaststellen van regels en wetten rondom het maken van wijn.
Zo werden er wijnclassificaties opgericht. Met vergelijkbare regels zoals we die ook zien in grote Europese wijnlanden. En werd er meer aandacht besteed aan het immense scala aan lokale druivenrassen. Dat aantal blijkt ergens rond de 300 te liggen en bestaat uit druiven met prachtige, exotische namen zoals Assyrtiko, Malagousia, Moschofilero en Agiorgitiko (die zich het best laat uitspreken na een glas of twee).
Steeds meer moderne Griekse wijnmakers vliegen de wereld over om opgeleid te worden in Europese wijngaarden van weleer, en nemen een berg aan kennis mee terug. Om thuis terroir en druif succesvol te matchen.
Neem het wijnhuis Semeli bijvoorbeeld. Daar werd al aan het begin van de jaren ’80 een serieuze basis gelegd voor Griekse kwaliteitswijnen. In Nemea, op de Peloponnesos, liggen wijngaarden als lappendekens verspreid op een gunstige ondergrond van rotsig gesteente, klei en zand. Grotendeels aangeplant met Moschofilero: op Ajax en Achilles na (en oké, misschien ook Zeus), één van de grootste Griekse helden ooit.
Alleen is Moschofilero springlevend en zeker geen mythe.
De druif is trending. En dat komt door zijn unieke smaakprofiel. Zwoel, bloemig, fris en exotisch. In de verste verte doet hij een beetje denken aan een hippe kruising tussen Gewürtztraminer en Muscat. Dat klinkt heel geparfumeerd en zoetig in de oren, maar door de hooggelegen positie van de wijngaarden krijgt de druif voldoende verkoeling mee en eindigt fris en fruitig in je glas. Lekker bij Indisch of Thai, of andere uitgesproken gerechten.
Moschofilero is meer dan de moeite waard. Maar Assyrtiko bijvoorbeeld ook (vooral de varianten die barrel fermented zijn). Hell yeah, Griekenland als wijnland is sowieso het ontdekken waard. Ook al heeft het land meer dan 300 verschillende druivenrassen(met namen die je onmogelijk allemaal gaat onthouden), jezelf onderdompelen in Griekse wijn is absoluut geen sisyfusarbeid en de investering waard.
Een absolute must voor elke avontuurlijke drinker…
