Eerst proeven, dan lezen? Klik hier.
Bijzondere verhalen zijn er om opgedronken te worden. Dat geldt zeker voor de kroniek van Pakravan Papi. Gelegen op de groene heuvels van Riparbella, herbergt het wijnhuis een rijke historie van toewijding, revolutie en gut feeling.
De naam Pakravan Papi doet in eerste instantie meer denken aan de nieuwe zomerhit van Sean Paul dan aan een prijswinnende wijn uit Toscane. Amineh Pakravan drukt met haar exotische naam een stempel op zowel het etiket van de fles, als op het verhaal erachter.
En dat verhaal begint in Florence. Waar Amineh Pakravan halverwege de jaren zestig medestudent Enzo Papi ontmoet. De twee trouwen en kopen in 1973 een ruig stuk grond met een tweetal op te knappen ruïnes, nabij het middeleeuwse dorpje Riparbella. Aan de Toscaanse westkust, uitkijkend op de Tyrreense zee geniet het echtpaar volop van de prachtige natuur en besluit een decennium later om een rijtje Sangiovese stokken aan te planten.
Puur voor familiair gebruik.
Grappig om te weten: de twee hebben op dat moment vrijwel geen verstand van druivenrassen of vinificatietechnieken.
Als dochter van een Iraanse generaal, reisde Amineh de wereld rond en zat daardoor op diverse Engelstalige scholen. In New Dehli, Pakistan en later in Aix-en-Provence. Hier studeerde ze Middeleeuwse Geschiedenis. Dus met de groene vingers viel het nogal mee.
Maar via Frankrijk kwam Amineh in 1966 als vrijwilliger in Florence terecht. Waar zij als ‘mud angel’ tijdens de Overstroming van Florence meehielp om miljoenen kunstschatten en literaire werken te redden van het opkomende water. Hier kwam ze de Toscaanse Enzo tegen, werd verliefd en bleef.
Want de mogelijkheid om terug te keren naar haar geboorteland werd door het uitbreken van de Iraanse Revolutie in 1979 ruw verstoord. De dictatoriale, prowesterse Sjah werd in dat jaar afgezet en er werd plaatsgemaakt voor een dictatoriale Islamitische republiek. Onder leiding van ayatollah Khomeini.
Haar gepensioneerde vader (die inmiddels in Parijs woonde) werd teruggeroepen naar Teheran om de Sjah bij te staan, maar werd vervolgens door volgers van Khomeini gearresteerd. Na twee maanden gevangenis werd hij (samen met nog 11 anderen) na een schijnproces geëxecuteerd.
Zolang het regime van Khomeini zitting bleef houden in Iran zwoor Amineh niet meer terugkeren naar haar land. En zo werd Toscane haar nieuwe thuis.
Inmiddels kijkt de bijna 70-jarige Amineh terug op een mooie tijd tussen de druivenstokken.
In 1999, elf jaar na de eerste aanplant van Sangiovese, werd een ambitieus plan opgesteld om 16 hectare aan wijngaarden aan te leggen. Met lokale en internationale variëteiten.
Afgaande op het succes van Bordeauxvariëteiten in het nabij gelegen Bolgheri, werden Cabernet Sauvignon, Merlot en Cabernet Franc aangeplant op de zuidelijk gelegen hellingen van het landgoed. In 2003 werd er vervolgens een professioneel wijnhuis gebouwd, voorzien van de modernste technieken.
Twee jaar later werd Graziana Grassini (een vooraanstaand Italiaans oenoloog) aangesteld en werd de kwaliteit nog een niveautje opgekrikt.
Zo wordt er inmiddels volledig ecologisch gewerkt, met zo min mogelijk ingrijpen in de wijngaard. Daarnaast is het wijnhuis helemaal zelfvoorzienend door middel van opgewekte stroom via een windturbine en zonnepanelen.
De hellingen waarop de druiven groeien, bestaan niet alleen uit uniek stollingsgesteente, maar bulken van de mineralen. Het verklaart de elegantie van de Super Tuscan, die je dwars door het intense rode fruit heen proeft.
En ondanks alle prijzen die ze met hun wijnen in de wacht hebben gesleept, denkt het echtpaar nog lang niet aan pensioen.
‘De natuur blijft ons dagelijks uitdagen. Het eerste wat ik elke ochtend doe, is het raam openen en naar de lucht kijken. Hoe zal de volgende oogst uitpakken? En wat voor een effect hebben onze innovaties op de uiteindelijke smaak van de wijn? Er is geen zekerheid. Alleen maar toewijding’.
